۰۹۳۰۲۴۹۶۳۸۹
چرا برخی کودکان در سن بالا هم نوک زبانی (کودکانه حرف زدن) حرف می‌زنند؟ در این مقاله سعی خواهیم کرد این مورد را بررسی کنیم و دلایل این کار را برای شما باز تر کنیم پس تا انتهای مقاله با ما همراه باشید. احتمالاً موضوع بحث نوک زبانی کودک برای شما آشنا باشد. تصور می کنم که همه تا حالا گفتار کودکان در سنین مختلف را شنیده اند و همه می دانند که کودکان چگونه و با چه لحن و کلماتی حرف می زنند.
والدینی که برای اولین بار حرف زدن کودکشان را می شنوند تا مدت ها در شوق و ذوق اولین کلمات لذت می برند. اما کودکانه حرف زدن بچه یا نوک زبانی در سنین بالاتر از ۴ سال غیر طبیعی و بعضاً برای برخی خانواده ها آزار دهنده است. باید دقت کنیم که کودکان به دلایل مختلفی در سنین بالا کودکانه حرف می زنند. در این مقاله به این دلایل پرداخته می شود و راه حل های مناسب برای والدین معرفی می شوند.
دو دلیل عمده برای کودکانه حرف زدن بچه ها در سن بالا وجود دارد که در آدامه به آنها اشاره شده است:
بیشتر بدانید: چرا برخی کودکان دیر حرف می زنند؟
برای حل مشکل لازم است در وهله اول از سلامت جسمی و ذهنی و روانی کودک مطمئن شویم. مراجعه به پزشکان متخصص (اطفال، روانپزشک کودک و نوجوان، متخصص مغز و اعصاب کودکان) و گفتاردرمانگر می تواند به شما کمک کند تا مشکل کودک را تشخیص داده و برای درمان اقدام کنید.
اما در برخی حالات کودکانه حرف زدن یا نوک زبانی می تواند انتخاب کودک باشد و هیچ گونه مشکلی وجود نداشته باشد. کودکان (مانند ما بزرگسالان) نمی توانند مستقیم نیازهای عاطفی و احساسی خود را بیان کنند به همین دلیل برای گرفتن توجه والدین و یا دیگران عمداً کودکانه حرف می‌زنند.
نیازی نیست برای جبران توجه و کمبود محبتی که کودک احساس می کند، رفتار او را در همان لحظه با بغل کردن و توجه و خنده تقویت کنیم، بلکه باید سعی کنیم به صورت کلی زمان بیشتری را با او بگذرانیم و بیشتر به نیازهای عاطفی او رسیدگی کنیم.
حتی در برخی موارد کودکان در پاسخ به تغییرات محیطی و روال زندگی (که می تواند برای کودکان غیر قابل تحمل یا استرس زا باشد) گفتار کودکانه یا نوک زبانی را انتخاب می کنند که می تواند نوعی ابراز نارضایتی و اعتراض باشد.
به طور کلی می توان گفت که گفتار کودکانه نیاز به توجه والدین و رسیدگی به موقع دارد، خصوصاً در مواردی که گفتار کودکانه همراه با برخی علائم رفتاری (تغییر رفتار کودک، پرخاشگری، عدم دستور پذیری، عدم شرکت پذیری در کارها و فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می برد، استرس و اضطراب بیش از حد، ناخن جویدین، کندن موها،خیس کردن شبانه) باشد.
